Ljiljana Stjepanović, rođena 1952. godine u Beogradu, postala je omiljena među publikom kroz različite likove koje je glumila, posebno kroz ulogu Radojke u seriji “Selo gori, a baba se češlja”. Njena životna priča obuhvata raznolike elemente, od porodičnih korena do uspona u glumačkoj karijeri.
Ljiljana potiče iz porodice sa snažnim kulturnim vrednostima. Njen otac, Jovan, poreklom iz Slovenije, preživeo je teške trenutke u logoru u Jasenovcu tokom Drugog svetskog rata, dok je cela njegova porodica stradala. Iako je Jovan bio miran i staložen, njegova supruga Milojka, po zanimanju kuvarica, bila je temperamentnija i volela je pevanje. Ova porodica cenila je kulturu i posedovala mnogo knjiga koje je Jovan čitao Ljiljani u detinjstvu. Pored Ljiljane, imali su i sina Ljubišu.
Ljiljana je pokazivala radoznalost i nestašluk od najranijih dana. Roditelji su prepoznali potrebu da usmeri svoju energiju, pa su je poslali na audiciju za dečje glumce na “Radio Beogradu”. Tako je postala deo glumačke grupe Bate Miladinovića, s kojom je radila na dečijem radio programu. Kroz srednjoškolske dane, Ljiljana je bila dobar đak sve dok pubertet nije doneo promene. Tada se više zanimala za igranke i momke nego za školu. Nakon prvog plesa s dečkom na jednoj igranci, iskusila je najveću tremu u životu.
Nakon završetka srednje škole, upoznala je svoju prvu ljubav, Bojana Repića, s kojim se i verila dok je polagala prijemni ispit na Fakultetu dramskih umetnosti. Njena klasa na fakultetu uključivala je i druge poznate ličnosti poput Radoša Bajića, Lazara Ristovskog, Snežane Savić, Bogdana Diklića i Zlate Petković.
Početak njene glumačke karijere bio je izazovan, a nakon razvoda od Bojana Repića, suočila se s teškoćama. Međutim, prekretnica u njenoj karijeri dogodila se kada je igrala babu Izergilu u predstavi “Cigani lete u nebo”. Ova uloga donela joj je priznanje, i sa 32 godine postala je prvakinja Pozorišta na Terazijama.Pored glume, Ljiljana se bavi i pisanjem, a njena zbirka dečijih pesama “Ljudac” posvećena je starijoj unuci Kseniji.
Njena emotivna biografija obuhvata brak s Bojanom Repićem, kojeg su završili nakon šest godina, kao i dva sina, Vlastimira i Igora. Ljiljana se nikada više nije udavala, a brak se završio zbog neslaganja i ljubomore njenog tadašnjeg supruga prema njenoj profesiji. Unuke, posebno Ksenija, često pominje u intervjuima. Ksenija je krenula stopama bake i bavi se glumom.
Ljiljana Stjepanović ostala je u sećanju publike kao talentovana glumica, a njen životni put odražava izazove i uspone koje je doživela u ličnom i profesionalnom kontekstu.Njena karijera nije bila laka na početku. Nakon razvoda od supruga Bojana Repića, koji nije imao razumevanja za njenu profesiju i bio je ljubomoran, Ljiljana se sama brinula o svojim sinovima, Vlastimiru i Igoru. Iako se zaljubljivala i nakon razvoda, njena deca su uvek bila na prvom mestu, te se nije ponovo udavala.
Ljiljana je postigla veliki uspeh na pozorišnoj sceni igrajući u predstavama kao što je “Cigani lete u nebo”, gde je briljirala u ulozi babe Izergile. Postala je prvakinja “Pozorišta na Terazijama” i osvojila srca publike širom regiona.Pored glume, Ljiljana se bavila i pisanjem, posebno poezijom. Njena zbirka dečijih pesama “Ljudac” posvećena je starijoj unuci Kseniji.Iako je prošla kroz teške trenutke u životu, Ljiljana Stjepanović ostala je simbol snage, talenta i predanosti umetnosti. Njen doprinos srpskoj kulturi i glumi ostaje neizbrisiv, a njena ljubav prema glumi inspiracija je mnogima.
