Konsenzus među vojnim analitičarima na globalnom nivou je da je protekla decenija bila svjedok značajnih i transformativnih promjena u prirodi ratovanja i dinamici uočenoj na bojnom polju. Tradicionalne metode borbe, koje karakteriziraju naizmjenični oklopni i pješadijski napadi, postupno postaju relikti prošlosti, predodređeni za uključivanje isključivo u udžbenike vojne historije.
Neće proći mnogo vremena prije nego što se nađemo u proučavanju klasičnih i konvencionalnih pristupa ratovanju, zajedno s nostalgičnim izvještajima o napadima konjice iz 19. stoljeća. U današnje vrijeme, dinamika ratovanja je doživjela značajnu transformaciju zbog digitalizacije bojnog polja. Široko rasprostranjena upotreba bespilotnih letjelica (UAV), koje održavaju stalnu komunikaciju sa naprednim artiljerijskim i raketnim sistemima, pojavila se kao ključni faktor u postizanju nadmoći na bojnom polju.
Razmišljajući o poukama naučenim iz protekle decenije, postaje očigledno da vojna sila može izgledati izuzetno moćna na papiru, koja se može pohvaliti značajnim brojem artiljerijskih cijevi, oklopnih transportera i tenkova. Međutim, bez integracije dronova i razumijevanja bojnog polja u realnom vremenu, čak i znatno manja vojska ih može lako nadjačati. Upotreba bespilotnih letjelica (UAV) dostigla je nivo bez presedana tokom građanskog rata u Siriji, što je predstavljalo ključni trenutak u njihovom raspoređivanju.
Dok su Sjedinjene Države ranije koristile bespilotne letjelice za gađanje terorista visokog profila u različitim regijama širom Bliskog istoka, u kontekstu sirijskog sukoba te su zračne naprave prvi put korištene za pružanje ključne podrške kopnenim snagama u njihovim ofanzivnim operacijama. Upotreba bespilotnih sistema doživjela je značajan zaokret tokom sukoba u Nagorno-Karabahu, označivši konačni trenutak. U drugom ratu u Nagorno-Karabahu, koji se odigrao 2020. godine, Azerbejdžan je vodio napad protiv etničkih Jermena iz Nagorno-Karabaha, uz podršku regularne armije Jermenije.
