Nakon smrti voljene osobe, tradicija i običaji igraju važnu ulogu u procesu tuge i opraštanja. U Srbiji, kao i u mnogim drugim kulturama, postoje duboko ukorenjeni običaji koji prate period žalosti i pogrebnih rituala. U Srbiji, tradicija i običaji vezani za smrt i pogreb duboko su ukorenjeni u kulturi i verovanjima naroda. Svaka zajednica, svaki kraj, ima svoje specifične rituale i obrede koji prate gubitak voljene osobe. Jedan od najprepoznatljivijih običaja jest nošenje crnine kao izraz poštovanja prema preminulom. Ranije je bilo uobičajeno nositi crno odelo ili odeću, pri čemu su žene nosile crnu maramu, a muškarci crnu košulju ili flor. Tradicionalno, ovaj period žalosti trajao je godinu dana, tokom kojeg rodbina nije učestvovala u veseljima, igrama ili pesmi. Međutim, moderni običaji dozvoljavaju nošenje crnine obavezno do 40 dana, a po želji čak i duže.
Važno je istaći da se bez obzira na period žalosti, tradicionalne proslave kao što su krsne slave i dalje održavaju. Smatra se da je važno nastaviti sa slavljem pod tim okolnostima, jer se u molitvama za slavu ujedno moli i za pokoj duša preminulih srodnika.
U godinu dana nakon smrti, izbegavaju se veselja poput svadbi, žurki i igranaka. U takvim slučajevima, korisno je konsultovati sveštenika jer su običaji različiti u raznim krajevima. Hrišćansko učenje tumači smrt kao “kaznu za greh” i prelazak duše iz zemaljskog života u večnost. Prema prvobitnom planu, taj prelaz trebao je biti bezbolan, poput preobražaja duše i tela.
Uz tradicionalno nošenje crnine i običaje tokom perioda žalosti, postoji niz verovanja i običaja vezanih za sam čin sahrane. U mnogim delovima Srbije, ljudi se pridržavaju raznih verovanja koja se tiču smrti i života posle nje. Na primer, veruje se da je važno izbeći povratak istim putem s groblja kako bi se duša preminulog usmerila na pravi put. U ruralnim krajevima Srbije, običaji i verovanja povezani s smrću i sahranom često su izraženiji. U nekim mestima, veruje se da članovi porodice moraju ostati budni kada se dogodi smrt, kako bi se sprečilo da duša pokojnika sretne osobu koja spava, što bi moglo izazvati sledeću smrt u porodici. Postoje i verovanja poput onog da otvorene oči preminulog mogu doneti smrt onome ko ih prvi ugleda.
Takođe, postoji običaj pravljenja lutaka sa likom preminulog, koje članovi porodice peru i oblače svakodnevno. Nakon određenog perioda, lutka se odnosi na grob. Običaji nakon smrti uključuju pravljenje lutki sa likom preminulog, koje se često peru i oblače tokom određenog perioda pre nego što se odnesu na grob. Parastos i drugi obredi često prate sahranu, a u nekim regionima, posebno u vlaškom kraju, postoje običaji poput sedenja za stolom tokom ručka, gde mlađi ne smeju ustati dok najstarija osoba ne završi s obrokom. Osim toga, parastosi i rituali nakon sahrane igraju važnu ulogu u procesu tugovanja i opraštanja.
U ruralnim krajevima, postoje verovanja koja se tiču sudbine i smrti, kao što je verovanje da rođaci koji su rođeni istog meseca imaju istu sudbinu. Obredi i rituali prate svaki korak u procesu opraštanja i predstavljaju važan deo kulturne baštine i identiteta Srbije.
