Jedan od istaknutih srpskih psihologa, psihoterapeuta i književnika, Nebojša Jovanović, otvoreno deli svoje iskustvo s problemima koje muče običnog čoveka, pričajući o terapeutskom susretu s klijentom kojeg je smatrao dosadnim.U terapiji koja je trajala pre 25 godina, Jovanović se suočio s klijentom koji je, prema njegovoj proceni, bio “najdosadniji klijent na svetu”. Čovek srednjih godina, zaposlen, sa stabilnim životom, žalio se na konstantno stanje apatije, nezadovoljstva i neispunjenosti, izražavajući osećaj da mu je “mrsko živeti”.
Tokom niza seansi, Jovanović je osećao dosadu i frustraciju, razmišljao o tome da nije pravi terapeut za tog klijenta, te se čak i savetovao s kolegom oko eventualnog prenosa terapeutske odgovornosti. Međutim, ključni trenutak nastao je kada je Jovanović, osetivši unutrašnju tenziju, izgovorio pitanje koje je promenilo tok terapije: “Da li si ikada bio nečime ispunjen? Da li si nešto radio od srca?”.
Kroz ovu konfrontaciju, klijent je otkrio da je nekada pravio umetničke skulpture od drveta, ali je to napustio jer ga je otac ismevao i nazivao “zamlatom”. Jovanović je bio zapanjen kada je video jednu od tih skulptura i odmah izrazio divljenje prema umetničkom talentu klijenta.
Usledilo je produbljivanje razgovora o umetničkom izražavanju, a klijent je prepoznao da je potisnuo svoju kreativnost zbog roditeljskog odbacivanja. Terapija je postala živopisna, a klijent je ponovno pronašao svoju strast. Na kraju, započeo je prodaju svojih dela, živi u inostranstvu, i sada je uspešan umetnik.
Ova priča ističe važnost suočavanja s dosadom i potrebu za ponekad “pucanjem” iz ustaljenih terapeutskih pravila. Jovanović je naglasio da su ta pravila smernice za rad, ali da postoje trenuci kada je neophodno prepoznati da nešto “dobre prakse” može biti suprotno od korisnog.
