Zašto se ne preporučuje držanje fotografija pokojnika na vidnom mestu u kući
U našem narodu od davnina postoji verovanje da fotografije onih koji su preminuli ne bi trebalo da stoje svuda po kući, posebno ne na mestima gde svakodnevno boravimo, jedemo, spavamo ili se okupljamo s porodicom. Iako iz ljubavi i poštovanja želimo da nam dragi preminuli budu „uvek tu“, stariji ljudi kažu da takve slike ne pripadaju svakodnevnom životnom prostoru. Bez obzira na naše emocije i želju da čuvamo uspomene, smatra se da su te fotografije energetski povezane sa svetom pokojnika, odnosno „onim svetom“.
Veruje se da slike umrlih zadržavaju neku vrstu duhovne veze sa njima, i ako su stalno izložene pogledu živih, mogu narušavati energetski balans u kući. Stari su govorili – ne mešaj svetove, jer se duše mogu uznemiriti, a živi iscrpeti. Kaže se da te slike „povlače“ snagu i vitalnost ukućana, naročito ako su izložene na mestima gde se često boravi.
- Zato se savetuje da se takve fotografije ne kače po zidovima, ne drže u ramovima na policama, komodama, stolovima ili noćnim ormarićima. Umesto toga, preporučuje se da se čuvaju na posebno određenom mestu – u kutiji, albumu ili fioci – van direktnog pogleda. Poželjno je da se koriste posebni albumi za čuvanje slika pokojnika, po mogućstvu tamnih boja, najčešće crni, jer se veruje da ta boja simbolizuje tišinu, mir i večni počinak.
Jedan od običaja koji se ponegde i danas praktikuje jeste i to da se fotografije na kojima su zajedno živi i umrli – „razdvoje“, odnosno da se iseče deo slike, kako bi se simbolično razgraničila energija onih koji su među nama i onih koji više nisu.
Ukoliko ipak želite da gledate slike svojih preminulih najmilijih, savetuje se da to radite povremeno, s poštovanjem, setom i molitvom – najčešće na dan pomena, zadušnice ili godišnjice smrti. Tada se, kako narod veruje, duše pokojnika prisećaju, ali ne narušavaju svakodnevni mir u domu.
Od davnina se govorilo da slike pokojnika ne valja držati na vidnom mestu u kući. Naši stari su uvijek govorili da te slike treba čuvati sa poštovanjem .
Na kraju, ovo nisu pravila urezana u kamen, već deo narodnog predanja, duhovnog nasleđa i nepisane mudrosti koju su naši stari prenosili s kolena na koleno. Neko će verovati, neko neće, ali jedno je sigurno – poštovanje prema onima koji su nas napustili nikada ne treba da se meri količinom slika, već toplinom u srcu i molitvom iz duše.
BONUS TEKST
edna od najzanimljivijih prirodnih pojava na Zemlji je aurora borealis, ili sjeverna svjetlost, koja se javlja u polarnoj regiji. Ovaj fenomen je zapravo rezultat sudara čestica sa Zemljinom atmosferom, pri čemu se oslobađa energija u obliku svjetlosti. Na visinama od 80 do 500 kilometara iznad površine Zemlje, elektroni i protoni koje nosi sunčev vjetar sudaraju se s molekulama u atmosferi, uglavnom sa kisikom i azotom. Ovi sudari izazivaju emisiju svjetlosti, koja se zatim vidi kao aurora.
Aurora borealis se obično javlja u arktičkim područjima, poput Skandinavije, Kanade, Rusije i Aljaske, a mogu se pojaviti i u južnom polarnom krugu, gdje je fenomen poznat kao aurora australis. Svjetlost može imati različite boje, najčešće zelenu, ali ponekad se mogu pojaviti i crvene, ljubičaste i plave nijanse, ovisno o tome koje molekule su u interakciji s česticama.
Za fascinirane posmatrače, aurora je često viđena kao znak nečeg mističnog, a tokom istorije mnogi su joj pridavali različita tumačenja. Drevni Norvežani su vjerovali da je aurora borealis bila vatreni dah od božanske valkire, dok su u Japanu smatrali da je to duša mrtvih koja se uzdiže prema nebu. Danas, s modernim razumijevanjem nauke, aurora ostaje jedno od najneobičnijih i najljepših prirodnih čuda na Zemlji.
