Taško Načić je bio glumac koji je, uprkos relativno malom broju uloga, postao jedna od legendarnih figura jugoslovenske kinematografije. Svojim izuzetnim talentom i jedinstvenom pojavom, stao je rame uz rame sa velikim imenima kao što su Bata Stojković, Mija Aleksić, Ljuba Tadić, i Paja Vujisić. Ono što je odigrao, odigrao je maestralno, čineći da njegovo ime bude neizostavni deo mozaika naših sećanja na vrhunske glumce.
Načić će zauvek biti upamćen po svojim nezaboravnim ulogama u filmovima “Davitelj protiv davitelja” i “Ko to tamo peva”. Njegova pojava i ime su stekli gotovo mitski status u svetu glume, a rođen je na današnji dan 1934. godine.
Njegovo matično pozorište bilo je “Atelje 212”, gde je briljirao u predstavama kao što su “Kralj Ibi”, “Radovan III” (uz Zorana Radmilovića), “Čudo u Šarganu”, i “Kafanica, sudnica, ludnica”. Bio je rođeni komičar, sa svojom korpulentnom figurom, naglašenim obrvama i poluspuštenim očnim kapcima. Oni koji su ga poznavali, isticali su da je bio tih, skroman i povučen čovek.
U današnje vreme, gde su glumci često pod pritiskom da budu u savršenoj formi i izgledaju slično jedni drugima, autentičnost kao što je imao Taško Načić postaje sve ređa. Sa svojih 192 centimetra visine i 124 kilograma, Načić je od mladosti bio poznat kao “džin domaće filmske scene”. Strpljivo je radio, usavršavao svoj talenat i trpeo kad su ga zaobilazile značajnije uloge zbog njegovog fizičkog izgleda.
- Tokom čitave karijere, stoički se nosio sa surovim estetskim standardima filmske industrije. U jednom od retkih intervjua, rekao je: “Svestan sam da, zbog svoje spoljašnjosti, ne mogu da igram ljubavnike niti heroje. Potpuno sam siguran da nikada neću biti Hamlet.”
Kada su ga pitali kako se oseća kada reditelji potenciraju njegov fizički izgled u ulogama, odgovorio je: “Smatram da vezivanje za nečiji izgled ide na prvu loptu. Važnije je šta čovek iznutra može uraditi. Dobro, ne kažem da izgled ne može pomoći, ali dobro se sećam kad sam, kao student akademije, gledao hudožestveni teatar. Davali su fragmente, i Tarasova je glumila Anu Karenjinu. Tarasovoj je tada bilo oko šezdeset i nešto godina, bila je golema, debela. No, posle jedne minute predstave, to vam nije smetalo i pred sobom ste zaista imali Anu Karenjinu.”
Taško Načić je svojim marljivim radom i talentom ušao u legendu! Na kraju, nije ni morao da bude Hamlet. Njegova uloga Davitelja bila je i više nego dovoljna da ga učini besmrtnim u svetu glume.
BONUS TEKST
Taško Načić, rođen 7. aprila 1934. godine u Kruševcu, bio je jedan od najprepoznatljivijih i najvoljenijih glumaca jugoslovenskog pozorišta i filma. Njegova glumačka karijera, koja je trajala više od tri decenije, ostavila je dubok trag u svetu kinematografije i teatra, čineći ga jednim od najcenjenijih umetnika svog vremena.
Načić je rođen u porodici Cincara i odrastao je u skromnim uslovima. Njegova ljubav prema glumi razvila se rano, a nakon završene osnovne i srednje škole, upisao je Fakultet dramskih umetnosti u Beogradu. Tamo je pokazao izuzetan talenat i strast prema glumi, što su primetili i njegovi profesori.
Sa svojih 192 centimetra visine i 124 kilograma, Načić je bio fizički impozantna figura. Uprkos tome, često je bio žrtva estetskih standarda filmske industrije, koji su ga ograničavali u dobijanju određenih uloga. Međutim, njegov talenat i radna etika su ga izdvojili, te je uspeo da ostvari značajne uloge koje su mu donele veliku popularnost.
Taško Načić je bio poznat kao tih, skroman i povučen čovek. Njegovi prijatelji i kolege su ga opisivali kao jednostavnu osobu sa velikim srcem. Bio je izuzetno posvećen svom poslu i porodici, a njegov privatni život je bio daleko od glamura i skandala.
Načić je preminuo 26. marta 1993. godine u Beogradu. Njegova smrt je bila veliki gubitak za jugoslovensku umetničku scenu. Iza sebe je ostavio nezaboravno nasleđe koje i dalje živi kroz njegove filmove i pozorišne predstave.
