Ljubica Adžović bila je žena čiji život i dijelo odišu snagom i neukrotivim duhom. Rođena u Skoplju a životno vezana za skromna mesta poput Sutomora, ona je svoj put utkala između stvarnosti i umjetnosti. Bez glumačkog obrazovanja uspjela je da postane jedna od najupečatljivijih figura jugoslovenskog filma zahvaljujući jedinstvenoj harizmi i nesvakidašnjem talentu koji je oslobodio pred kamerom.
Ljubica Adžović, žena rođena u srcu Skoplja, bila je nesvakidašnja pojava — snažnog duha i izraženog autentičnog talenta, koja je svojim jednostavnim, ali duboko iskrenim pristupom osvojila srca filmske publike i stručnjaka širom regiona. Iako nije imala formalno obrazovanje ni akademsku pozadinu u oblasti glume, njen životni put i nepatvorena harizma doneli su joj status jedne od najzapaženijih i najomiljenijih ličnosti na jugoslovenskoj filmskoj sceni. Bila je svojevrsni nebrušeni dijamant, prava umetnica naroda, čiji je izražaj na filmu zračio istinom, snagom i emocionalnom dubinom koja se retko sreće.
- Susret sa poznatim rediteljem Emirom Kusturicom bio je presudan za njen umetnički život i označio početak jedne posebne saradnje koja će trajati godinama. Kusturica ju je prvi put primetio 1980-ih u skromnom romskom naselju Zaograd, nedaleko od Sutomora. Tamo je Ljubica živela u jednostavnoj kućici, okružena velikom porodicom i svakodnevnim izazovima života. Sa devetoro dece i mnoštvom životnih briga, pronalazila je snagu u svojim svakodnevnim obredima — među kojima je bilo i gledanje u karte, koje su joj bile pomoć u snalaženju kroz životne nevolje i prehranom porodice. Upravo je taj prizemni, životom potvrđeni talenat, njegova autentičnost i nepatvorena energija, privukao pažnju Kusturice. On je u Ljubici video nešto posebno, neuhvatljivo — iskru umetničkog dara koju nisu mogli sakriti čak ni njeni životni uslovi.
Debi pred kamerama desio se 1988. godine u filmu „Dom za vešanje“, gde je Ljubica tumačila lik babe Hatidže. Iako je bila naturščik, bez prethodnog glumačkog iskustva, njena izvedba bila je izuzetno moćna i iskrena, ostavljajući dubok utisak kako na kritiku, tako i na publiku. Njena energija i autentičnost nisu mogle proći neprimećeno. Usledila je pozivnica da zajedno sa filmskom ekipom otputuje na prestižni Filmski festival u Kanu, događaj koji je za Ljubicu, običnu ženu iz siromašnog kraja Crne Gore, bio prava životna prekretnica i čudo koje je probudilo nove snove i nade.
- Njena veza sa Kusturicom nije se tu završila. Deceniju kasnije, u filmu „Crna mačka, beli mačor“ (1998), Ljubica je utjelovila lik babe Sujke — slojevite, duhovite i životom bogate figure kroz koju je protkana filozofija i duh jednog naroda. Ta uloga dodatno je učvrstila njen status filmske legende. Na snimanju ovog filma razvila je blisku i posebnu prijateljsku vezu sa poznatom glumicom Brankom Katić, kojoj je često govorila kao o „pravoj unuci“ koju je stekla u svetu filma i umetnosti. Ta toplina i porodična atmosfera, koju je unosila i van kamera, činile su Ljubicu ne samo cenjenom glumicom, već i dragocenom osobom u privatnom životu kolega i prijatelja.
Iako su joj, posle ovih velikih uspeha, stizale ponude za snimanje filmova u inostranstvu, naročito u Nemačkoj, Ljubica je dosledno odbijala te prilike. Njena lojalnost i poverenje bili su usmereni samo ka Emiru Kusturici, jer je jedino uz njega osećala da može u potpunosti izraziti svoj glumački potencijal i ostati verna sebi i svojim korenima. Ta iskrenost i posvećenost umetnosti i ljudima koji su je prepoznali dodatno su je izdvajali u svetu filma.
Pored umetničkog života, Ljubica je bila i neumorna majka devetoro dece. Nikada nije precizno znala tačan broj unuka i praunuka, ali je često isticala da su svi njeni svakodnevni napori, pa čak i gledanje u karte na plaži Sutomora, vođeni istinskom ljubavlju i potrebom da obezbedi hranu i sigurnost svojoj velikoj porodici — 11 gladnih usta kojima je bila stub i snaga. Upravo je ta neprekidna borba između svakodnevice i umetničke inspiracije stvorila ličnost koja je plijenila pažnju, kako u filmskim, tako i u vanfilmskim krugovima.
U kasnijim godinama, Ljubica je živela na relaciji između Francuske i Švedske. Godine 2001. zatražila je politički azil u Francuskoj, izražavajući bojazan od opasnosti koje su joj pretili, navodeći crnogorsku mafiju kao razlog za svoj strah. Ipak, pet godina kasnije, 2006. godine, odlučila se na povratak u Crnu Goru, gde je nakon kraće bolesti preminula u 82. godini života.
Nažalost, njene poslednje godine nisu prošle bez turbulencija. Neposredno pre njene smrti, u javnosti se pojavila netačna i neosnovana vest, koja ju je, zbog greške jednog novinara i prenosa agencije Tanjug, povezivala sa užasnim optužbama o trgovini decom. Ova lažna informacija izazvala je buru nezadovoljstva i bol porodice Adžović, a ubrzo je i demantovana. Ljubica je, nažalost, postala još jedna žrtva nepažnje i površnosti u medijskom sistemu, što je dodatno bacilo senku na njenu već složenu životnu priču.
Nakon njene smrti, Emir Kusturica je javno izrazio duboku tugu i poštovanje prema Ljubici, nazivajući je dragocenim i neponovljivim talentom. U emotivnom sećanju rekao je: „Ljubica je bila talenat koji se retko rađa. Svaki kadar koji smo zajedno snimili bio je jedinstveno i nezaboravno iskustvo. Voleo sam da radim sa njom — njena energija, prisustvo i instinkt nadmašivali su mnoge profesionalce. Žao mi je zbog njenog odlaska. Ona je bila dragulj koji se ne zaboravlja.“
Ljubica Adžović zauvek ostaje upamćena kao jedinstvena životna i umetnička pojava — gatara, majka, glumica, prijateljica. Njeno ime, iako možda retko zapisano u zvaničnim filmskim leksikonima, duboko je urezano u srcima onih koji su je gledali, voleli i poznavali, kao simbol života ispunjenog snagom, verom i nesalomivom voljom za postojanjem.
