Još od davnina, za kađenje se koriste tamjan i briket, dok je ranije bila uobičajena i smirna. Prema tradiciji, smirnu je za kađenje koristio sam Isus Hrist, koji ju je dobio po rođenju u pećini, zajedno sa zlatnicima. Briket i tamjan simbolizuju ljubav prema veri i toplotu duše domaćina, dok miris tamjana predstavlja blagodat Svetog Duha. Kađenje tamjanom, koje se naziva “beli dim”, služi uklanjanju nepoželjnih sila iz hrišćanskog doma. Ime “beli dim” potiče iz suprotnosti prema “crnom dimu”, koji obuhvata paljenje različitih stvari u magijske svrhe, kao i dim cigareta.
- Pravoslavni hrišćani veruju da kađenje tera sve negativno, pa je prisutno pri svakom crkvenom obredu, poput liturgija, jutarnjih i večernjih molitvi, kao i tokom obavljanja svih svetih tajni, od krštenja i venčanja do jeleosvećenja (molitve i pomazivanje bolesnih osvećenim uljem). Prema verovanjima mnogih učenja, ne samo crkvenih, tamjan donosi dobro zdravlje svim ukućanima, pa se kađenje doma preporučuje i iz ovog razloga.
Prihvatanje kađenja i tamjana od strane hrišćanske crkve nije prosto preuzimanje elemenata iz neznabožačkog kulta, već uvođenje nečega što ima osnova u Svetom Pismu.
Tako u knjizi proroka Malahije piše da će se u Mesijanska vremena od istoka do zalaska sunca prinositi Bogu žrtva čista i kandilo. Pod “čistom žrtvom” najraniji hrišćanski pisci, poput Svetog mučenika Justina, razumeli su sveto pričešće, a pod kađenjem upotrebu tamjana. Prema ovom mestu Starog Zaveta, hrišćanima je bilo blisko da pri pričešću upotrebljavaju tamjan. U Novom Zavetu, u Otkrovenju Jovanovom, više puta se govori o tamjanu kao žrtvi istinitom Bogu (Otkr. 5,8; 8,3-5), kao što se i u hramu Solomonovom kad prinosio Jahve-u (Lk. 1,49). Treće apostolsko pravilo govori o tamjanu i jeleju, koje je jedino dozvoljeno donositi kao dar u hrišćanski hram.
- Kada kađenje obavlja sveštenik, bilo u crkvi ili domu svojih parohijana, on kadi ikone i druge crkvene relikvije, kao i prisutne osobe, dok ukućane koji sticajem okolnosti nisu prisutni spominje u molitvi. Kađenjem se prenose molitve vernika Gospodu i daje im se osvećenje.
Što se tiče stava crkve, tamjan označava podizanje uma i srca vernika ka nebu tokom molitvi. Kađenje može, pored sveštenika, da obavi i sam domaćin kuće, isto kao što se i sam moli Bogu i pali sveće. To se obično praktikuje na dan krsne slave ili zajedničke molitve uoči nedelje i velikih praznika. Neki to čine svakoga dana, što nije neispravno niti štetno.
Kuću bi trebalo da okadi sveštenik nakon građenja, sređivanja, krečenja i bilo kakvih većih promena. Potrebno je da u prostoriji u kojoj se nalaze ikone pripremite sveću, kadionicu, tamjan, činiju sa vodom i bosiljak. Uz to, trebalo bi da spremite i jednu posudu sa malo brašna, čašu ulja i četiri male sveće, koje će se kasnije zalepiti na zidove stana. Sveštenik će očitati molitve i malo pomazati zidove osvećenim uljem. U molitvama pri kađenju, čitaju se molitve za napredak doma, zdravlje i sreću ukućana, posebno dece, za slogu, ljubav i međusobno razumevanje onih koji žive u kući. Kandilo bi trebalo da stoji ispred ikone, obavezno se pali na svaki praznik i nedeljom, ali može i da gori bez prestanka.
Kandilo i njegov plamen simbolizuju svetlost Hristove nauke i svetlost života svetitelja ispred čije ikone se kandilo pali. Ono istovremeno podseća ukućane da žive svetlim i čistim životom.
